Αγαπημένε Απόστολε.
Πατέρα, σύζυγε, αδελφέ, παππού.
Ποιός μπορεί να βρει τη δύναμη να στεγνώσει τα μάτια από τα δάκρια, να συγκρατήσει τους χτύπους της καρδιάς, να καταπιεί τους λυγμούς, να σαλέψει τα χείλη του, για να σου πει το στερνό αντίο;
Πέρασαν σαράντα μέρες από το αναπάντεχο, το απροσδόκητο το ξαφνικό σου τέλος.
Εκείνη τη μέρα ,Τρίτη 26 Μαΐου. ήταν αδύνατο κάποιος να σου πει λίγα λόγια, κάτι από αυτά που εσύ με τον πλούτο της ψυχής σου των συναισθημάτων σου την ευχέρεια του λόγου σου, αποχαιρετούσες με δάκρια τους πάντες, έδινες κουράγιο, έκανες περήφανους τους φίλους και γνωστούς. Γιατί είχες καλοσύνη, είχες αγάπη και τη μοίραζες απλόχερα.
Σήμερα, ο πόνος είναι μεγαλύτερος, τα παιδιά σου σιωπούν. Τα αδέλφια σου η Ανατολή, ο Ιάκωβος, το ίδιο. Αλήθεια, πως τόφερε η μοίρα; Ο αγαπημένος σου Ιάκωβος, δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει το χαμό της αγαπημένης του συντρόφου της Νένης και δέχθηκε από την ίδια ασθένεια βαρύτατο πλήγμα, χάνοντας εσένα.
Πως θα μπορούσε να σου πει αυτά που ξεχειλίζουν την ψυχή του; Μόνο βόγκος και σιωπηλή κραυγή.
Μα εσύ ξέρεις. Τον νιώθεις, τον αισθάνεσαι.
Ήσασταν τέσσερα δεμένα – αγαπημένα αδέλφια. Τα παιδιά του Λαυρέντη και της Λίζας της Λαυρίνας. Ζήσατε δύσκολες μέρες. Φτώχια, πείνα, αγωνία. Μα βρήκατε τη δύναμη να παλέψετε, να σπουδάσετε, να διακριθείτε. Γίνατε η ονομαστή οικογένεια Αθανασιάδη.
Όμως δεχτήκατε, τότε ακόμα, το πρώτο χτύπημα της μοίρας. Μια μαχαιριά. Το χαμό του αδελφού σου Αντρίκου. Πόνος βαρύς κι αβάσταχτος. Το ξέρω καλά, σε συνόδευε μέχρι το τέλος. Σε κείνη την τρυφερή ηλικία των είκοσι δύο ετών.
Γεννήθηκες Απόστολε κι έμαθες τα πρώτα γράμματα εδώ, σε αυτό το χωριό την Ποντοκώμη, που τόσο αγάπησες και τόσο προσπάθησες για το καλό του.
Τα γυμνασιακά, αριστούχος πια στην Κοζάνη, δούλευες σκληρά και αγωνιούσες για την πρόοδο της Ανατολής και του Ιάκωβου. Και οι τρείς αριστεύσατε και με το πτυχίο του εκπαιδευτικού άρχισες να πλάθεις ψυχές παιδιών. Αγωνιούσες γιατί ήθελες να βάλεις στο μικρό τους κεφαλάκι όλες τις δικές σου γνώσεις. Βγήκαν πολλοί επιστήμονες από τα χέρια σου που σε έκαναν να καμαρώνεις, να περηφανεύεσαι. Και γρήγορα ανέβηκες τα σκαλοπάτια του διδακτικού κλάδου. Από την εκεί θέση σου, αλλά και από κάθε άλλο μετερίζι, βοήθησες με όλες σου τις δυνάμεις όποιον χτυπούσε την πόρτα σου και ζητούσε την βοήθειά σου. Με συμβουλές, με ενημέρωση, με καθοδήγηση, έτρεχες ο ίδιος και προσπαθούσες με κάθε θεμιτό τρόπο να τον βοηθήσεις όσο μπορούσες ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του. Μοναδικό σου κριτήριο ήταν πόσο πραγματικά είχε ανάγκη. Και όσο αυτή μεγάλωνε τόσο περισσότερο πείσμωνες εσύ να δώσεις λύση.
Και τώρα, το έζησα. Πολλοί κλαίνε για το χαμό σου. Και σε ευγνωμονούν γιατί βρήκαν δουλειά και έφαγε ψωμί η οικογένειά τους. Ριγούν τώρα. Πονούν σιωπηλά. Μα πιο πολύ πονεί η οικογένειά σου. Η γυναίκα σου η Μάχη. Αυτήν που διάλεξες για σύντροφο σου. Άξια, πιστή, σύζυγος, συναδέλφισσα , σεμνή, σου χάρισε δυο τέλεια παλικάρια. Τον Ανδρέα και το Λαυρέντη. Σε αξίωσε ο θεός που τόσο πολύ πίστευες και αγαπούσες, να δεις τις νύφες σου την Τασούλα και τη Σοφία, που έφτιαξαν ωραίες οικογένειες. Και ένιωσες την ύψιστη χαρά. Ένιωσες τη χαρά από τα εγγόνια, την Ανδρομάχη που καμάρωσες και ένιωσες τη μεγαλύτερη περηφάνια για τις επιτυχίες της, τη Μαρία, τη Μαχούλα.
Τώρα με το στερνό αντίο, έχουμε μια παρηγοριά. Θα βρεις εκεί που πας τους γονείς σου. Θα ανοίξεις τα δυο σου χέρια σε μια πελώρια αγκαλιά και θα σφίξεις και θα προστατεύσεις όπως θα θελες να κάνεις τον Αντρίκο, τον λατρεμένο που τόσο γρήγορα έχασες, που τόσο πόνεσες και τόσο τον λαχτάρησες. Αλλά κάπου εκεί θα βρεις και τα άλλα αδέλφια σου. Τα αδέλφια της Μάχης που τόσο σε αγάπησαν και τα αγάπησες. Γιατί με τον καθέναν ξεχωριστά ,είχες ένα μοναδικό δέσιμο.
Απόστολε, αγαπημένε αδελφέ, στη θέση του Γιούρα εκ μέρους, του θέλησα να σου πω αυτά τα λόγια. Εκ μέρους όλης της οικογένειας εγώ η ταπεινή αδελφή Ελένη σε ευχαριστώ γιατί υπήρξες στις ζωές μας. Σε ευχαριστώ γιατί βλέπω το χαμόγελο σου που θα το έχουμε μαζί μας και θα μας συνοδεύει.
Καλό κατευόδιο.
Καλό παράδεισο.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ελένη Σαββίδου
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου