Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

O «Ρήγας Φεραίος» και η Αριστερά σήμερα (Νίκος Κιάος)


Ειδική έκδοση της «Εφ.Συν.» για την αντιδικτατορική οργάνωση «ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ»
Τις θετικές εντυπώσεις για το αφιέρωμα στον «Ρήγα Φεραίο» της εφημερίδας αυτής, πριν από σχεδόν δύο εβδομάδες, εξέφραζε σε παρέα αναγνώστης και αριστερός, που τον καιρό της δικτατορίας ήταν μαθητής Γυμνασίου και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο. Ταυτόχρονα, μάλλον σκεφτικός, προβληματιζόταν, έθετε ερωτήματα για τη σημερινή πολιτική κατάσταση και κυρίως αν ήταν έτοιμη η Αριστερά να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ηταν αναμενόμενο η συζήτηση να γίνεται με αναφορές στο παρελθόν.

Τον καιρό της ναζιστικής κατοχής αναπτύχθηκε η πιο μεγάλη, η πιο μαζική οργάνωση της νεολαίας, η ΕΠΟΝ, που είχε εξαπλωθεί σ' όλη τη χώρα και έγραψε τη γνωστή ξεχωριστή δική της ηρωική και, βεβαίως, πολιτική ιστορία.


Μετά την αντιστασιακή πάλη, μετά το έπος της Εθνικής Αντίστασης και παρά τη μαζική, ενεργό λαϊκή συμμετοχή, ήρθαν αμέσως τα χτυπήματα από την αντίδραση. Χωρίς να αφήνουμε απ' έξω ευθύνες της ηγεσίας της Αριστεράς για την πολιτική της, η επίθεση και η τρομοκρατία που δέχτηκε το αριστερό κίνημα οδήγησαν τα πράγματα στον εμφύλιο πόλεμο και στην ήττα με τρομακτικές συνέπειες για την Αριστερά και τον τόπο.

Σ' αυτό το κράτος του ζόφου, εννιά μόλις χρόνια μετά την ήττα το 1949 στον Εμφύλιο, η Αριστερά στήνεται ξανά στα πόδια της με το σχεδόν 25% της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958 και αξιωματική αντιπολίτευση.
Η δεκαετία του '60 αρχίζει με το εκλογικό πραξικόπημα του '61. Δυναμώνουν οι αγώνες, κυρίως των νέων, για δημοκρατία (114), παιδεία-μόρφωση (15%), ειρήνη-πυρηνικό αφοπλισμό (Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης). Μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη αναπτύσσεται το κίνημα των Λαμπράκηδων.

Η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη γίνεται η δεύτερη σε μαζικότητα και επιρροή οργάνωση της νεολαίας μετά την ΕΠΟΝ και εξαπλώνεται σ' όλη την Ελλάδα.

Μετά την παρένθεση της κυβέρνησης Ενώσεως Κέντρου '63- '65 έρχεται το παλατιανό συνταγματικό πραξικόπημα και η αποστασία. Και στις 21 Απριλίου του '67 γίνεται το στρατιωτικό πραξικόπημα και επιβάλλεται η επτάχρονη δικτατορία.

Τον Ιούλιο του 1974, μετά την πτώση, την κατάρρευση της χούντας, αρχίζει η περίοδος της δημοκρατικής διακυβέρνησης της Ελλάδας.

Για πρώτη φορά έπειτα από 40 χρόνια είναι νόμιμα όλα τα κόμματα και έρχεται το τέλος των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου.

Από τότε μετράμε, για πρώτη φορά στην ελληνική Ιστορία, την πιο μακρόχρονη δημοκρατική κοινοβουλευτική πορεία της διακυβέρνησης. Βεβαίως υπάρχουν προβλήματα, έχουμε συγκρούσεις, σκάνδαλα, έχουμε εναλλαγή στην άσκηση της διακυβέρνησης, αλλά η πορεία είναι ομαλή, χωρίς πολέμους, πραξικοπήματα, δικτατορίες, διακοπές βίαιες. Και τώρα, εδώ και λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, έχουμε για πρώτη φορά κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά.
Αν ήταν η Αριστερά γι' αυτόν τον ρόλο είναι το ερώτημα. Μα όταν συμμετέχει στις εκλογές δεν μπορεί να αρνηθεί την εντολή που παίρνει από τον λαό. Αν αρνιόταν, δεν θα έπρεπε να πάρει μέρος ή να δήλωνε εξ αρχής ότι συμμετέχει απλώς για να συμμετέχει.

Και δεν είναι ο κορμός της κυβέρνησης για να φέρει ανατροπές στο πολιτειακό και το κοινωνικό καθεστώς. Ποτέ δεν είπε ότι θα πάει τη χώρα σε καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας. Εχει, άλλωστε, το 36% στις εκλογές. Διαχειρίζεται ή, καλύτερα, προσπαθεί και διαχειρίζεται τη διακυβέρνηση και δείχνει πόσο διαφέρει αυτή από τις προηγούμενες καταστάσεις.

Πόσω μάλλον που αυτά γίνονται στον ασφυκτικό κλοιό της πολιτικής της λιτότητας, των μνημονίων, του δανεισμού, του χρέους. Και, επιπλέον, με το τεράστιο ζήτημα του προσφυγικού προβλήματος, για το οποίο έχει τον μεγαλύτερο και σοβαρότερο ρόλο αλλά και το βάρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με όλες τις αντιδράσεις που αντιμετωπίζει. Μαζί και η εξάπλωση των τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Ευρώπη.

Στην άσκηση της διακυβέρνησης και της διαχείρισης, εκτός από τον αναγκαστικό εσωτερικό συμβιβασμό, για να επιτευχθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με το κόμμα των ΑΝ.ΕΛΛ., είναι αναμενόμενο να κάνει και εξωτερικούς συμβιβασμούς, επώδυνους ή σκληρούς. Το παλεύει όμως. Αλλωστε, η Ιστορία του αριστερού κινήματος διεθνώς και παγκοσμίως είναι γεμάτη «επώδυνους» συμβιβασμούς.
Η επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917 με τον Λένιν έκανε την «εξευτελιστική» συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και το 1923 τη Νέα Οικονομική Πολιτική, ενώ ο Στάλιν προχώρησε στο σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εσωτερικά, η «για πρώτη φορά Αριστερά» αντιμετώπισε και τους δικούς της «πολύ αριστερούς» αποστάτες και ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει από την αρχή το πλέγμα της διαπλοκής, με προεξάρχουσα την πλευρά των ΜΜΕ.

Δεν αρνήθηκε να σταθεί αντιμέτωπη στα προβλήματα και τις δυσκολίες η Αριστερά. Το δείχνει η Ιστορία. Αλλοι, επίσης από την Αριστερά, το βλέπουν διαφορετικά. Είτε υπερακοντίζουν στην «καθαρότητα», είτε πρεσβεύουν την αποκλειστικότητα και προσμένουν την κοινωνική ανατροπή.

Μέσα σ' όλη τη δίνη των αντιδράσεων από κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, από την άνοδο των ακροδεξιών, έχουμε να αναδεικνύεται ταυτόχρονα η δύναμη της Αριστεράς σε χώρες, να αναπτύσσεται το «μικρόβιο» του ΣΥΡΙΖΑ, να συμμετέχουν κόμματα-δυνάμεις φίλα προσκείμενες του ΚΚΕ, παρά τη δική του εδώ άρνηση.

Και, για να κλείσει η αναφορά με τον «Ρήγα Φεραίο», Αριστερά και υπήρχε και υπάρχει στην Ελλάδα. Και μάχεται σε πρωτοφανείς συνθήκες αντίδρασης (αντί για τα τανκς είναι οι τηλεοράσεις). Και πορεύεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου