“Τα ποτήρια μείναν άδεια, ένας φίλος που ‘φυγε νωρίς. Το πρόσωπό του καθρεφτίζεται στις γουλιές μας, στις ματιές μας, στις κραυγές μας, στις καρδιές μας” - Όπως τα Χιόνια (1996)
Ο Θάνος Ανεστόπουλος, τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος των “Διάφανων Κρίνων”, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 49 ετών. «Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε σας μέρα σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε», είχε γράψει το Μάιο του 2015 ανακοινώνοντας πως έπασχε από μεταστατικό καρκίνο των οστών.
Με την είδηση του θανάτου σου, πήρα στα χέρια μου όλους τους δίσκους των “Διάφανων Κρίνων”, φθαρμένους πια από το χρόνο και τη χρήση. Όχι πως σε λησμόνησα ποτέ, όχι πως έπαψες ποτέ να με συντροφεύεις στις στιγμές μου, αλλά να... πώς να στο πω, επέστρεψαν όλες στο μυαλό μου, μαζί με ένα χαμόγελο αλλά κι ένα γαμώτο πως δεν θα ακούσω, δεν θα διαβάσω ξανά, κάποιο καινούργιο ποίημά σου. Και το ξέρεις πως “καμιά χαρά δεν κάνει ό,τι ο πόνος στη ψυχή”.
Όμως αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα, δεν έχει βιογραφικά στοιχεία, μήτε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής σου. Όποιος θέλει, μπορεί να τα βρει αυτά. Αυτό το κείμενο είναι για εμένα, για εμάς, για όλους εμάς που απελπισμένα αναζητούμε έναν τρόπο να σου πούμε αντίο. Ταυτόχρονα είναι και ένα ευχαριστώ, έστω και κάπως καθυστερημένο, στα “Διάφανα Κρίνα”, στην αφεντιά σου, στον Παντελή, τον Κυριάκο, τον Τάσο και το Νίκο, για “όλα αυτά που ζήσαμε μόνοι με τους μόνους”.
“Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα...”
Όλα ξεκίνησαν μια 20ετία πίσω, εκεί στα μαθητικά χρόνια και τις σχολικές καταλήψεις. Έφηβοι τότε, στις πρώτες μουσικές μας αναζητήσεις, και το ελληνικό ροκ ανθούσε σε κάθε γωνιά του Πειραιά. Ίσως και σε άλλες περιοχές, αλλά εγώ αυτά έζησα. Πασαρέλα, Cult, Διαχρονικό, La Rocka... Ήταν και ο Atlantis Fm, που είχε γίνει κομμάτι της ζωής μας. Παύλος Σιδηρόπουλος, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Μωρά στη Φωτιά και άλλοι πολλοί και ξαφνικά... “Μέρες Αργίας”.
“Μα ποιοι είναι αυτοί;”
“Διάφανα Κρίνα”.
Και τι παράξενη φωνή! Βαθιά, επιβλητική μα και με το χρώμα της θλίψης..
Και τι στίχοι!
“Ποίημα είναι, του Διονύση Καψάλη”, είπαν οι γνωρίζοντες. “Έχουν και ένα σινγκλάκι με δύο τραγούδια “Λιώνοντας Μόνος” και “Κάτω από το Ηφαίστειο””. Μετά μάθαμε πως υπήρχαν και η “Μουχλαλούδα” και το “Χρειάζομαι Μέρες”. Έτρεξα να αγοράσω το δίσκο. Και τι μυστήριος τίτλος: “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας”. Και αυτή η εικόνα του παιδιού πάνω στο cd, που σε κοιτούσε μέσα στο ημίφως με αυτά τα τεράστια μελαγχολικά μάτια...
Ο Θάνος Ανεστόπουλος, τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος των “Διάφανων Κρίνων”, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 49 ετών. «Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε σας μέρα σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε», είχε γράψει το Μάιο του 2015 ανακοινώνοντας πως έπασχε από μεταστατικό καρκίνο των οστών.Με την είδηση του θανάτου σου, πήρα στα χέρια μου όλους τους δίσκους των “Διάφανων Κρίνων”, φθαρμένους πια από το χρόνο και τη χρήση. Όχι πως σε λησμόνησα ποτέ, όχι πως έπαψες ποτέ να με συντροφεύεις στις στιγμές μου, αλλά να... πώς να στο πω, επέστρεψαν όλες στο μυαλό μου, μαζί με ένα χαμόγελο αλλά κι ένα γαμώτο πως δεν θα ακούσω, δεν θα διαβάσω ξανά, κάποιο καινούργιο ποίημά σου. Και το ξέρεις πως “καμιά χαρά δεν κάνει ό,τι ο πόνος στη ψυχή”.
Όμως αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα, δεν έχει βιογραφικά στοιχεία, μήτε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής σου. Όποιος θέλει, μπορεί να τα βρει αυτά. Αυτό το κείμενο είναι για εμένα, για εμάς, για όλους εμάς που απελπισμένα αναζητούμε έναν τρόπο να σου πούμε αντίο. Ταυτόχρονα είναι και ένα ευχαριστώ, έστω και κάπως καθυστερημένο, στα “Διάφανα Κρίνα”, στην αφεντιά σου, στον Παντελή, τον Κυριάκο, τον Τάσο και το Νίκο, για “όλα αυτά που ζήσαμε μόνοι με τους μόνους”.
“Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα...”
Όλα ξεκίνησαν μια 20ετία πίσω, εκεί στα μαθητικά χρόνια και τις σχολικές καταλήψεις. Έφηβοι τότε, στις πρώτες μουσικές μας αναζητήσεις, και το ελληνικό ροκ ανθούσε σε κάθε γωνιά του Πειραιά. Ίσως και σε άλλες περιοχές, αλλά εγώ αυτά έζησα. Πασαρέλα, Cult, Διαχρονικό, La Rocka... Ήταν και ο Atlantis Fm, που είχε γίνει κομμάτι της ζωής μας. Παύλος Σιδηρόπουλος, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Μωρά στη Φωτιά και άλλοι πολλοί και ξαφνικά... “Μέρες Αργίας”.
“Μα ποιοι είναι αυτοί;”
“Διάφανα Κρίνα”.
Και τι παράξενη φωνή! Βαθιά, επιβλητική μα και με το χρώμα της θλίψης..
Και τι στίχοι!
“Ποίημα είναι, του Διονύση Καψάλη”, είπαν οι γνωρίζοντες. “Έχουν και ένα σινγκλάκι με δύο τραγούδια “Λιώνοντας Μόνος” και “Κάτω από το Ηφαίστειο””. Μετά μάθαμε πως υπήρχαν και η “Μουχλαλούδα” και το “Χρειάζομαι Μέρες”. Έτρεξα να αγοράσω το δίσκο. Και τι μυστήριος τίτλος: “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας”. Και αυτή η εικόνα του παιδιού πάνω στο cd, που σε κοιτούσε μέσα στο ημίφως με αυτά τα τεράστια μελαγχολικά μάτια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου