Έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης

Ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης έφυγε από τη ζωή, το βράδυ της Τετάρτης 5 Οκτωβρίου, στη Θεσσαλονίκη,  έπειτα από χρόνια ασθένεια, σε ηλικία 74 ετών.


Ο Αντώνης Σουρούνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. To 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι οι συγγενείς του.

Σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολιτικές Επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρύκεν και του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία.

Για την ακρίβεια, μετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια, διέκοψε τη φοίτησή του και άρχισε να ταξιδεύει δοκιμάζοντας την τύχη του σε διάφορες δουλειές: Από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός σε γκαζάδικο και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας.


Έζησε στην Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και βιοποριζόταν ως συγγραφέας.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1969 με το βιβλίο του «Ένα αγόρι γελάει και κλαίει».

Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο «Ο χορός των ρόδων».

Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζω με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα».



Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε "Πονάει η ουρά μου", "Με χτύπησε στην ουρά", αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια. Άλλωστε ποτέ δε συμπάθησε τις ουρές, εκτός κι αν επρόκειτο για "Λεφτά με ουρά", "Παράδες με ουρά", "Λίρες με ουρά". Κανείς δεν έδωσε σημασία στο άλλο, που έλεγε "Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά". Συνήθως κοιμάμαι νωρίς και συνήθως με ξυπνάει γύρω στις τέσσερις κάποιο όνειρο, που ώσπου να το εξηγήσω δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Σκάλιζα σήμερα το μυαλό μου απορημένος μ' αυτό που πέρασε από πάνω μου. Τη λέξη "ουρά" είχα να τη δω ή να την ακούσω χρόνια κι έβλεπα για πρώτη φορά κάτι τέτοιο στον ύπνο μου. Και μάλιστα παρέα με μια άλλη λέξη, που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. "Λεφτά με ουρά", αυτό έγραφε στο πλακάτ που κρατούσε το όνειρό μου και γέλασα με το πόσο γρήγορα έλυσα το γρίφο. "Νύχτες με ουρά λοιπόν", είπα δυνατά και σηκώθηκα να συνεχίσω το γράψιμο από κει που το άφησα χθες.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Νύχτες με ουρά».




Είχε πει: «Στη ρουλέτα και στις γυναίκες σε ένα νούμερο ποντάρεις, δεν μπορείς να ποντάρεις σε όλα. Όπως ποντάρεις ένα νούμερο στη ρουλέτα κι η μπίλια πέφτει αλλού το ίδιο συμβαίνει και με τη γυναίκα. Η ρουλέτα βασικά είναι άπιστη, άμα σου πέσει η μπίλια ενθουσιάζεσαι όπως και στη γυναίκα. Άμα δεν σου πέσει η μπίλια, άμα σε προδώσει, θυμώνεις μαζί της, τη βρίζεις, τη σκοτώνεις κιόλας άμα θες. Γυναίκες και ρουλέτα είναι το ίδιο πράγμα…»



Εργογραφία

(2012)   «Πάσχα στο χωριό», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011)   «Μερόνυχτα Φραγκφούρτης», Έθνος
(2011)   «Μισόν αιώνα άνθρωπος», Έθνος
(2010)   «Νύχτες με ουρά», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2008)   «Μερόνυχτα Φραγκφούρτης», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2008)   «Οι συμπαίχτες», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007)   «Μισόν αιώνα άνθρωπος», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007)   «Πάσχα στο χωριό», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007)   «Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007)   «Το μπαστούνι», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007)   «Υπ' όψιν της Λίτσας», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2006)   «Το μονοπάτι στη θάλασσα», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2003)   «Το ημερολόγιο της τύχης», Νάρκισσος
(2002)   «Κυριακάτικες ιστορίες», Εκδόσεις Καστανιώτη
(2000)   «Γκας ο γκάνγκστερ», Εκδόσεις Καστανιώτη
(1998)   «Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι», Εκδόσεις Καστανιώτη
(1996)   «Μισόν αιώνα άνθρωπος», Εκδόσεις Καστανιώτη
(1996)   «Το μπαστούνι», Εκδόσεις Καστανιώτη
(1994)   «Les premieres meurent toujours les dernieres», Kauffmann
(1994)   «Ο χορός των ρόδων», Εκδόσεις Καστανιώτη
(1992)   «Υπ' όψιν της Λίτσας», Εκδόσεις Καστανιώτη
(1989)   «Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου», Εκδόσεις Καστανιώτη.