Αποτελεί μέρος της νεότερης μουσικής γενιάς του λαϊκού όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Απόστολος Χατζηχρήστος. Γεννήθηκε στην Κίο της ελληνικής Προποντίδος από τον Παναγιώτη Παπαϊωάννου, από την νότια Αττάλεια, και τη Χρυσή Βονομπάρτη, από την Κίο.
Η ζωή του τελειώνει από ένα απρόσμενο γεγονός. Στις 3 Αυγούστου του 1972, φεύγοντας χαράματα από το μαγαζί που δούλευε με τον Τσιτσάνη, πέφτει με το αυτοκίνητο του σε στύλο όπου και σκοτώνεται.
Το ξεκίνημα της ζωής του η οικογένεια Παπαϊωάννου βίωσε σε άνετα οικονομικό περιβάλλον, με τον πατέρα του να δουλεύει ως καμαρότος σε πλοίο της γραμμής Πόλη-Μουδανιά-Κίος.
Όμως το κλίμα αυτό διαταράχτηκε με την φυλάκιση του πατέρα του στις φυλακές της Προύσας της Τουρκίας. Κατά το διάστημα της προφυλάκισης του ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας, με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγο μετά την αθώωση και την αποφυλάκιση του.
Το γεγονός αυτό άφησε τον Γιάννη Παπαϊωάννου ορφανό από την ηλικία των οκτώ χρονών. Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω με τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής, αναγκάζοντας τον Γιάννη Παπαϊωάννου με την υπόλοιπη οικογένειά του να μεταβούν αρχικά στην Σαμοθράκη.
Μεταγενέστεροι προορισμοί προσωρινής εγκατάστασης αποτελούν περιοχές όπως η Περίσταση της Θράκης, ο Άη Γιώργης στο Κερατσίνι, τα τσαντίρια του Αγίου Διονυσίου και οι παράγκες στις Τζιτζιφιές.
Στην Ελλάδα ο Γιάννη Παπαϊωάννου απασχολείται σε διάφορες δουλειές για να συντηρήσει την οικογένειά του όπως σε ψαράδικα, στα καΐκια του Ανδρέα Ζέππου (όπου θα τον κάνει και τραγούδι), στην οικοδομή-εργάτης, φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, σε συνεργείο αυτοκινήτων κτλ. Αγαπημένη του δραστηριότητα αποτελούσε το ποδόσφαιρο όπου και έπαιζε για πολλά χρόνια στον «Φαληρικό». Ύστερα από σοβαρό τραυματισμό, η μητέρα του, για να τον αποκόψει από το ποδόσφαιρο του αγοράζει μαντολίνο.
Επιπλέον μουσικά όργανα με τα οποία έχει ασχοληθεί είναι η φυσαρμόνικα και το μπουζούκι. Το τραγούδι το οποίο έκανε τον Γιάννη Παπαϊωάννου να ερωτευτεί το μπουζούκι και να το υπηρετήσει μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν "Το μινόρε του τεκέ" του Γιάννη Χαλκιά. Από εκείνη την ημέρα η ζωή του πήρε μια άλλη τροπή με δρόμο τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Στην περίοδο της κατοχής γνωρίζει την Ευδοξία Καμπούρη όπου και παντρευτεί την 19η Φεβρουαρίου του 1944. Από τον μοναδικό του γάμο αποκτάει τρία παιδιά, τον Παναγιώτη, τον Αντώνη, και τη Χρύσα.
Μουσική Σταδιοδρομία
Η «Φαληριώτισσα» (1937) αποτελεί το πρώτο τραγούδι του νεαρού καλλιτέχνη που γίνεται δίσκος και κάνει μεγάλη επιτυχία. Την ίδια περίοδο μπαίνει στην «Πειραιώτικη Κομπανία» μαζί με τους Μάρκο Βαμβακάρη, Στράτο Παγιουμτζή, Στέλιο Κερομύτη και Ανέστη Δελιά όπου και πραγματοποιούν εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη.
Μέχρι την κήρυξη του πολέμου το 1940 συμμετέχει σε διάφορα μουσικά σχήματα καθώς και σε πολλά τραγούδια συναδέλφων του συνθετών όπως του Σπύρου Περιστέρη, του Απόστολου Χατζηχρήστου, Γρηγόρη Ασίκη, και Κώστα Σκαρβέλη κ.α.
Τραγούδια του τραγουδούν τόσο οι παλαιοί (Στράτος Παγιουμτζής, Στελλάκης Περπινιάδης) όσο και πρωτοεμφανιζόμενοι ερμηνευτές-συνθέτες (Σωτηρία Μπέλλου, Ρένα Στάμου, Μαρίκα Νίνου, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Τάκης Μπίνης, Ιωάννης Τζιβάνης, Στέλιος Καζαντζίδης) κ.α. Επίσης έχει να επιδείξει συνεργασία με μεγάλους στιχουργούς του Ρεμπέτικου όπως ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ο Κώστας Μάνεσης κ.α.
Τα χρόνια της κατοχής ο Γιάννης Παπαϊωάννου γνωρίζει και συνεργάζεται με τον Οδυσσέα Μοσχονά όπου και παίζουν μαζί σε διάφορα μαγαζιά όπως στου «Τοτόμη» και στου «Καρίπη». Εκεί γνωρίζει και τη μέλλουσα γυναίκα του, Ευδοξία Καμπούρη.
Το 1947, υπό την διεύθυνση του μαέστρου Σπύρου Περιστέρη, ηγείται μιας πληθώρας προσωπικοτήτων του χώρου (όπως Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Μητσάκης, Απόστολος Χατζηχρήστος, Στέλιος Κηρομύτης, Κώστας Ρούκουνας κ.α.) στο κέντρο του «Καλαματιανού». Τα επόμενα χρόνια τον βρίσκουν σε διάφορα μεγάλα κέντρα όπως τα στέκια στις Τζιτζιφιές, η «Τρένα» στη Συγγρού και τα μαγαζιά στη Νίκαια. Το 1952 ακολουθεί περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη, ενώ το 1953 εμφανίζεται σε κέντρα και δισκογραφικές δουλειές στην Αμερική μαζί με γνωστά πρόσωπα όπως ο Τζιμ Αποστόλου, ο Αξιώτης Κεχαγιάς κ.α.
Το καλοκαίρι του '52 δίνοντας τη "Βαλίτσες" στον Στέλιο Καζαντζίδη, ένα τραγούδι που προορίζονταν για τον Δ.Ρουμελιώτη, ευθύνεται κατά μεγάλο ποσοστό για την μετέπειτα πορεία του. Στη συνέχεια του δίνει κι άλλα δυνατά τραγούδια (Εχθές αργά το δειλινό κ.α.), που τον καθιέρωσαν στην εταιρεία και στον κόσμο.
Το 1955 συνεργάζεται καλλιτεχνικά, επί το πλείστον, με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Το 1957 και το 1968 εμφανίζεται ξανά στην Αμερική κατέχοντας μεταπολεμικά το μεγαλύτερο δισκογραφικό χαρτοφυλάκιο. Μετά την επιστροφή του από την Αμερική το 1968 εμφανίζεται στον «Ξενύχτη» στην Ν. Φιλαδέλφεια, ενώ στη συνέχεια συνεργάζεται για τελευταία φορά με τον Τσιτσάνη μέχρι τον θάνατό του το 1972.
Πηγές
Κουνάδης, Λ., Π., (1998), «Συνθέτες του Ρεμπέτικου: Γιάννης Παπαϊωάννου», Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας,(Ένθετο) Μίνος-ΕΜΙ, Αθήνα.
Κόντος, Αντώνης, (2007), «Η δισκογραφία του Γιάννη Παπαωϊάννου», Λαϊκό τραγούδι, τεύχος 20, Ιούνιος-Ιούλιος, σελ. 62-69.
Χατζηδούλης, Κώστας, (1996), «Ντόμπρα και Σταράτα», Αυτοβιογραφία, Κάκτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου