Δύο παραδοχές και τρείς σκέψεις για το προσφυγικό - Του Μιχάλη Αλεξανδρίδη Διευθυντή των εφημερίδων ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Θα ξεκινήσω από τη βασική παραδοχή: λύση στο προσφυγικό δεν μπορεί να υπάρξει όσο διαρκεί ο πόλεμος στη Συρία. Οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν πολλές επιλογές, Πίσω τους έχουν φωτιά, δίπλα τους ανθρώπινες βόμβες, επάνω τους αεροπλάνα και μπροστά τους τη θάλασσα. Ένα σημαντικό ποσοστό παίρνει το ρίσκο να πάει μπροστά. Να πέσει στη θάλασσα.

Αυτό σημαίνει ότι η μεγάλη προσπάθεια -σε πολιτικό επίπεδο- πρέπει να κατευθυνθεί στο να υπάρξει ανακωχή και λήξη των εχθροπραξιών. Ως ενδιάμεση λύση αναφέρονται προτάσεις για ζώνες ασφαλούς διαβίωσης αμάχων ή για μεγάλα κέντρα προσφύγων εντός της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, όπου θα καταγράφονται οι ενδιαφερόμενοι για μετανάστευση και εφόσον γίνονται δεκτοί από τις χώρες που επιθυμούν, θα πηγαίνουν αεροπορικώς δίχως να αποδεκατίζονται στις θάλασσες.

Δεύτερη παραδοχή, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πρόβλημα που δεν είναι της Ελλάδας, ούτε της Τουρκίας, ούτε καν της Ευρώπης, αλλά διεθνές, και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Κι επειδή συνήθως οι... μεγάλοι κάνουν ό,τι τους επιβάλλουν τα συμφέροντά τους φορτώνοντας τον λογαριασμό στους... μικρούς, η Ευρώπη θα πρέπει να απαιτήσει από ΗΠΑ - Ρωσία να εργαστούν για τη λύση και όχι για τη διαιώνιση του προβλήματος, ενώ ταυτόχρονα η ΕΕ -το μόνο σύστημα που λειτουργεί με κανόνες και αρχές- οφείλει να κατανείμει τα βάρη που της αναλογούν στα κράτη-μέλη της, ανάλογα με την ισχύ και τη δυνατότητα του καθενός.
Αν αυτές τις δύο απλές παραδοχές τις είχε κάνει η ελληνική κυβέρνηση από πέρυσι, αν μη τι άλλο θα είχε καταρτίσει ένα εθνικό σχέδιο άμεσης ανάγκης και δεν θα κάναμε το λάθος να βλέπουμε το προσφυγικό μόνο στην ανθρωπιστική του διάσταση, δίνοντας σήμα στους απανταχού κατατρεγμένους να περάσουν από τον ευρύχωρο διάδρομό μας. Ούτε θα δαπανούσαμε έναν ολόκληρο χρόνο αφήνοντας τους δύσμοιρους συνανθρώπους μας να... λιάζονται ή να... εξαφανίζονται ως διά μαγείας.

Το πρόβλημα πλέον δεν είναι διαχειρίσιμο και απειλεί να μας παρασύρει στα Τάρταρα. Η αποστροφή του Μουζάλα ότι “η Ελλάδα δεν θα γίνει Λίβανος” δείχνει ότι η λιβανοποίηση είναι μια ορατή απειλή.

Εδώ που φτάσαμε, επιβάλλεται συνεργασία, σύνεση, λίγα λόγια. Και προπαντός, ο καθένας να κάνει τη δουλειά του.

Για παράδειγμα, εμείς οι πολίτες οφείλουμε: να επιβάλουμε στην πολιτική μας ηγεσία να σοβαρευτεί εγκαταλείποντας ψευδαισθήσεις και ιδεοληψίες, να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους συνανθρώπους μας που την έχουν ανάγκη, να μη φουντώνουμε -με λόγια και ενέργειες- τα πάθη και τους διχασμούς.