Εξτρεμιστική Δεξιά, Αριστερά, θυμός και απελπισία (Τάσος Παππάς)

Η νίκη του Τραμπ είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε; Αυτό φαίνεται να πιστεύει ο εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ., Γ. Κουμουτσάκος, αν κρίνουμε από το πρώτο και μάλλον εν θερμώ σχόλιο που έκανε για τις αμερικανικές εκλογές, χρησιμοποιώντας στίχους από ένα γνωστό τραγούδι.

Μέχρι τώρα πολλοί έχουν προαναγγείλει κάποιο τέλος. Οι ψεκασμένοι, το τέλος της ανθρωπότητας επειδή έχει έρθει ο Σατανάς. Οι πιο σοβαροί, το τέλος του σοσιαλισμού επειδή κατέρρευσε χωρίς ν’ ανοίξει μύτη ο υπαρκτός. Αλλοι, το τέλος της Ιστορίας αφού, όπως νομίζουν, ο φιλελευθερισμός επικράτησε οριστικά και αμετάκλητα του ορκισμένου εχθρού του.

Οι πρώτοι (οι σαλεμένοι) δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν τις ημερομηνίες της τελικής πτώσης βλέποντας ότι ο Διάβολος καθυστερεί στο ραντεβού. Οι υπόλοιποι διαπιστώνουν έντρομοι ότι ο καπιταλισμός, παρά το γεγονός ότι παίζει μόνος του, δυσκολεύεται να πείσει τους πολίτες ότι μόνον αυτός μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη και την ευημερία.


Ωστόσο, αν ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελειώνει, κάποιος πρέπει να ευθύνεται γι’ αυτό. Για να κερδίζουν τις ψυχές των ανθρώπων ο δεξιός λαϊκισμός, ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και αλλού ο θρησκευτικός φανατισμός, κάτι πρέπει να συμβαίνει.

Δεν μπορεί οι Βρετανοί να ψηφίζουν Brexit, οι Αμερικανοί τον Τραμπ, οι Γάλλοι να δίνουν προβάδισμα στη Λεπέν, οι Ιταλοί στον Πέπε Γκρίλο, οι Αυστριακοί στον ακροδεξιό υποψήφιο για την προεδρία, έτσι στα καλά καθούμενα.
Προφανώς δεν τους αρέσει αυτό που ζουν και αποφασίζουν να το αποδοκιμάσουν. Δυστυχώς δεν επιλέγουν την Αριστερά –η οποία βολοδέρνει πολυδιασπασμένη– αλλά τις πιο ακραίες εκδοχές της Δεξιάς και εκείνους που υποδύονται τους Μεσσίες της πολιτικής.

Το φαινόμενο το έχουμε ξαναζήσει. Και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι με φιλολαϊκά και αντισυστημικά προγράμματα κυριάρχησαν την περίοδο του Μεσοπολέμου. Εκμεταλλεύθηκαν την παταγώδη αποτυχία της φιλελεύθερης αστικής τάξης και τον εμφύλιο της Αριστεράς.

Οσοι, πάντως, αναρωτιούνται πώς δεν κατάφερε ένα καλά εδραιωμένο σύστημα να αποτρέψει την εκλογή Τραμπ, ας ρίξουν μια ματιά στη δημοσκόπηση που έκανε το Ρόιτερ ανήμερα των εκλογών στις ΗΠΑ: Το 75% συμφωνεί ότι η Αμερική χρειάζεται έναν ισχυρό ηγέτη για να πάρει πίσω τη χώρα από τους πλούσιους και τους ισχυρούς [πώς θα το κάνει αυτό ένας πολύ πλούσιος και ισχυρός είναι ένα εύλογο ερώτημα].

Το 72% συμφωνεί ότι η αμερικανική οικονομία είναι στημένη προς όφελος των πλουσίων και των ισχυρών [αυτή η στημένη οικονομία όμως έκανε πλούσιο και ισχυρό τον Τραμπ].

Το 68% συμφωνεί ότι τα παραδοσιακά κόμματα και οι πολιτικοί δεν νοιάζονται για τους ανθρώπους σαν και μένα [στην κατηγορία αυτή ενδεχομένως να ανήκουν και οι οπαδοί του Σάντερς, ο οποίος ήταν η μοναδική αχτίδα φωτός στη μαυρίλα της προεκλογικής περιόδου].

Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε και στις ΗΠΑ και σε αρκετές χώρες της Ευρώπης με ψήφο τιμωρίας. Εύκολη και ενστικτώδης μορφή διαμαρτυρίας; Σίγουρα. Ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι η εξτρεμιστική Δεξιά μπορεί να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά από την Αριστερά τον θυμό και την απελπισία.