Μονά-ζυγά δικά τους ( Τάσος Παππάς)

Περιμέναμε με αγωνία τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ, μπας και καταλάβουμε πού πάει το πράγμα.

Αναρωτιέμαι όμως γιατί είχαμε προσδοκίες.

Οποιος έχει διαβάσει την έκθεση πάνω στην οποία γίνεται η συζήτηση και έχει παρακολουθήσει την αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου πρέπει, στην καλύτερη περίπτωση, να σκίσει τα πτυχία του (αν έχει), τα μεταπτυχιακά του (αν είναι πραγματικά και όχι πλαστά σαν αυτό που παρουσίασε ο Ντάισελμπλουμ), τα διδακτορικά του (εφόσον τα έχει πάρει από κάποιο Πανεπιστήμιο της προκοπής και όχι από διάφορα ιδιωτικά κολέγια της συμφοράς) και να προβληματιστεί για το επίπεδο της δημοκρατίας.

Εχουμε και λέμε:

1) Αναφέρει το ΔΝΤ ότι ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% σε βάθος δεκαετίας, αν πιαστεί, θα είναι παγκόσμιο δημοσιονομικό ρεκόρ. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην οικονομική ιστορία.

● Τι απαντά ο Σόιμπλε επ’ αυτού;

- «Δεν με νοιάζει τι λέτε, εγώ αυτό θέλω κι αυτό θα επιβάλω πάση θυσία».


- «Ναι», του αντιγυρίζουν οι ειδήμονες του ΔΝΤ, «αλλά εμείς κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να μπούμε με λεφτά, αν θέλεις ως τεχνικοί σύμβουλοι έχει καλώς».

- «Οχι», επιμένει ο πρύτανης της οικονομικής σκέψης, δικηγόρος Σόιμπλε. «Σας θέλω με λεφτά γιατί έχω δεσμευτεί στη γερμανική Βουλή και πρέπει να πάρω την έγκρισή της αν κάτι αλλάξει».

● Χοντρό ψέμα, όπως αποδείχτηκε από το πρωτοσέλιδο της «Εφ.Συν.», αφού η νομική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής απεφάνθη ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο.

2) Ακόμη και ο στόχος, συνεχίζει το ΔΝΤ, για πλεονάσματα 1,5% σε βάθος χρόνου είναι αισιόδοξος αν δεν ληφθούν γενναία μέτρα για το ελληνικό χρέος που είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο», όπως σταθερό και χαμηλό επιτόκιο για καμιά σαρανταριά χρόνια, παύση πληρωμών των τόκων για καμιά τριανταριά χρόνια και άλλα πολλά.

● Τα ακούει αυτά ο Σόιμπλε και βγάζει σπυράκια.

- «Ξεχάστε τέτοιες γαλαντομίες. Εχω μπροστά μου εκλογές, με πλαγιοκοπούν από τα δεξιά οι οπαδοί του μάρκου και από τα αριστερά οι σοσιαλδημοκράτες που ξύπνησαν από τον νήδυμο ύπνο τους και άρχισαν να μιλούν αριστερά».

● Οπότε; Η λύση βγαίνει από το τσεπάκι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών:

- «Πάρτε εσείς του ΔΝΤ τα μέτρα που ζητάτε (μείωση του αφορολογήτου, μείωση των συντάξεων, μεταρρυθμίσεις του θανάτου στα εργασιακά), αφήστε για αργότερα το χρέος -δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα κάνετε γαργάρα- και ελάτε να εκβιάσουμε αντάμα την ελληνική κυβέρνηση, κραδαίνοντας την απειλή για Grexit. Οι Ελληνες όταν στριμώχνονται υποχωρούν».

- «Ναι, αλλά κι αυτοί έχουν Βουλή και Σύνταγμα. Από τη Βουλή τους λένε πως δεν περνάει τέτοιο πακέτο και το Σύνταγμά τους υποστηρίζουν ότι δεν επιτρέπει νομοθέτηση προληπτικών μέτρων».

- «Δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου. Για να μην ξεχνιόμαστε, είναι σε επιτροπεία και οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι πολυτέλεια. Η δημοκρατία είναι καλή και χρήσιμη όταν λειτουργεί κατά πώς μας συμφέρει. Αλλιώς, υπάρχουν και τα πραξικοπήματα σαν κι αυτό που οργάνωσα τον Ιούλιο του 2015. Αλλωστε, οι αριστεροί έχουν στο αίμα τους τη συνθηκολόγηση. Τι είναι γι’ αυτούς άλλη μία Βάρκιζα;».

Ανάγωγα

Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των βουλευτών που φεύγουν από το Ποτάμι παρατηρώ ότι όλοι καταγγέλλουν τον Σταύρο Θεοδωράκη για αρχηγισμό, συγκεντρωτισμό, έλλειμμα σαφούς ιδεολογικού στίγματος και άλλα πολλά. Κοινές μ’ άλλα λόγια διαπιστώσεις. Μόνον που ο καθένας τραβάει διαφορετικό δρόμο: άλλος για τη Νέα Δημοκρατία, άλλος για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και άλλος για την ανεξαρτησία μέχρι να αποφασίσει πού είναι καλύτερα να πάει. Αρα, το πρόβλημά τους δεν ήταν η συμπεριφορά του αρχηγού. Το πρόβλημά τους ήταν ότι δεν οδήγησε ο Θεοδωράκης το κόμμα προς τα κει που ήθελαν. Γι’ αυτούς το Ποτάμι έπρεπε να είναι κόμμα-γέφυρα. Μιας χρήσεως.