Το μεγάλο χρέος είναι μια σκληρή δυνητική απειλή, αλλά οι κρίσεις δεν ξεσπάνε υποχρεωτικά επειδή μια χώρα έχει μεγάλο χρέος. Η κρίση ξεσπάει επειδή μια χώρα έχει μεγάλη έλλειψη ρευστότητας σέ ένα στενό χρονικό διάστημα.Η κρίση στην Αργεντινή δεν υπήρξε, επειδή η χώρα είχε μεγάλο χρέος. Είχε χρέος 60%, το οποίο για την Ευρώπη, που τώρα πλησιάζει προς το άλλοτε εξορκιζομένο 100% (!), θα ήταν ευλογία. Ξέσπασε , επειδή δεν είχε να πληρώσει. Η Λετονία μπήκε σε κρίση με χρέος 18%, σχεδόν όσο έλλειμμα είχε η Ελλάδα το 2009, λόγω ρευστότητας. Οι ΗΠΑ, αντιθέτως, άγγιξαν χρέος 150%, αλλά δεν προκλήθηκε εξ αυτού κάτι συγκλονιστικό. Προφανώς, το μεγάλο χρέος αποτελεί κίνδυνο και για την εκδήλωση κρίσης ρευστότητας, αλλά η πυροδότηση δεν είναι αυτόματη. Στις περιπτώσεις αυτές χρειάζεται σωστή διάγνωση και πολιτική διαχείρισης, ώστε η χώρα να παραμείνει σε κατάσταση βιώσιμης ρευστότητας, αξιοποιώντας, π.χ., την υποστηρικτική ροή της ΕΚΤ, ή, έγκαιρα και πριν την εκδήλωση της έλλειψης ρευστότητας τον στοχευμένο, προληπτικό δανεισμό, χωρίς πανικό ή φανφαρονισμούς, με σφιχτή διαχείριση αφού ''λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν''.
Ταυτόχρονα, μεταφέροντας το κύριο βάρος της στην ανάπτυξη, βελτιώνοντας σταδιακά την οικονομική θέση της χώρας, και μετά, με νέες προϋποθέσεις, μια απομείωση χρέους μπορεί να βοηθήσει σημαντικά, συνεχίζοντας την ανέλιξη σε έναν νέο αναπτυξιακό κύκλο. Στα πλαίσια αυτής της γραμμής και το όποιο επιμέρους αναγκαίο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής θα ήταν ηπιότερο, έχοντας πάντα πάντα ως drive την ανάπτυξη. Ανάπτυξη που έλλειπε από το 1ο Μνημόνιο, μέχρι και το 3ο. Με διαγραφή χρέους που έπερεπε να γίνει πριν τη είσοδο, και ως όρος εισόδου στο 1ο Μνημόνιο. Αυτά δείχνουν τη γραμμή στην οποία έπρεπε να κινηθεί η χώρα από το 2009 -10, αντί της εισόδου στα Μνημόνια, για τα οποία οι τότε έλληνες πρωταγωνιστές δηλώνουν περήφανοι (!) και ζητούν να τους δικαιώσουμε (για τη ''εθνική σωτηρία'') !... ''
[ Από το άρθρο μου στη ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής'', 25.2.2017 ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου