Δομική αντιπολίτευση(Τάσος Παππάς)

Ο όρος «δομική αντιπολίτευση» καθιερώθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’70. Το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου ήταν σταθερά αρνητικό απέναντι σε όλες τις πρωτοβουλίες της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με το σκεπτικό ότι το δικό του σχέδιο ήταν σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτό της Νέας Δημοκρατίας.

Και όντως ήταν. Στα χαρτιά βεβαίως, αλλά ήταν.

Υποσχόταν κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αυτοδιαχείριση, έξοδο από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, απομάκρυνση των ξένων βάσεων, εκδημοκρατισμό του κράτους και στο βάθος σοσιαλισμό.

Ηταν επομένως λογικό που δεν στήριξε τις πολιτικές -ακόμη και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα- που προωθούσε η Δεξιά γιατί πίστευε ότι εξωράιζαν το σύστημα το οποίο έπρεπε να ανατραπεί.

Δύο στρατηγικές εξουσίας σε σύγκρουση. Το χάσμα φάνταζε αγεφύρωτο.

Επρόκειτο για τον ορισμό της δομικής αντιπολίτευσης. Το «όχι σε όλα» είχε ιδεολογική και πολιτική βάση.

Το τι έγινε μετά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Δομική αντιπολίτευση ασκούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015.


Ηταν εναντίον των μνημονίων, της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού, ήθελε να διώξει την τρόικα, αμφισβητούσε το μοντέλο της γερμανικής Ευρώπης, θεωρούσε τη διαπλοκή μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό και δεσμευόταν ότι ως κυβέρνηση θα προχωρούσε σε ρήξη με όλα όσα ευθύνονταν για τη χρεοκοπία της χώρας και την υποταγή της σε καθεστώς σκληρής επιτροπείας.

Ηταν λοιπόν λογικό να μη βάλει πλάτη σε καμία επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου γιατί κατά την εκτίμησή του συντηρούσε μια κατάσταση διαρκούς αιχμαλωσίας της χώρας.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση το «όχι σε όλα» ήταν απόρροια της συγκεκριμένης ανάλυσης.

Το τι έγινε μετά είναι γνωστό. Εδωσε τη μάχη, ηττήθηκε, συμβιβάστηκε και υπέγραψε μνημόνιο.

Ομως το «όχι σε όλα» που λένε σήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε πρόκειται για μέτρα είτε πρόκειται για αντίμετρα, είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Εχει κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης (εξαιρείται το ΚΚΕ) μια διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο της Ελλάδας;

Υπάρχει κόμμα του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου που υποστηρίζει ότι η χώρα δεν έχει προοπτική ανάπτυξης παραμένοντας στην ευρωζώνη;

Προτείνει κάποιο να μην κλείσει τώρα η αξιολόγηση και να ακολουθήσει η κυβέρνηση τον δρόμο της ανειρήνευτης πάλης με τους δανειστές για να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα;

Ούτε ένα. Ολα προτρέπουν την κυβέρνηση να ολοκληρώσει γρήγορα τις συζητήσεις με τους εταίρους γιατί όσο αφήνει να περνάει ο καιρός τόσο πιο βαρύ θα είναι το κόστος που θα πληρώσει η οικονομία.

Από τη στιγμή όμως που δεν υφίσταται στρατηγικού τύπου διαφωνία, το «όχι σε όλα», δηλαδή η δομική αντιπολίτευση, δεν έχει νόημα.

Ο μόνος στόχος που υπηρετεί είναι η κατάληψη της εξουσίας για να εφαρμοστεί από άλλο κόμμα ή κόμματα η ίδια πάνω-κάτω πολιτική.

Ενδεχομένως πιο μεροληπτική ταξικά, αν κρίνουμε από το σκαρίφημα προγράμματος που έχει καταθέσει η Ν.Δ.

Ανάγωγα

«Οι χώρες του Νότου, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα, είναι ήδη στην πρώτη κατηγορία και δεν υπάρχει κίνδυνος να βγουν... Μακροπρόθεσμα το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα δεν είναι βιώσιμο. Η Γερμανία πρέπει να κάνει μεγάλες επενδύσεις που να συμβάλουν στην ανάπτυξη όλης της ευρωζώνης». Αυτό δήλωσε ο επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, Μάνφρεντ Βέμπερ, στην ιταλική εφημερίδα «Il Messaggero». Τρίβετε τα μάτια σας; Καλά κάνετε. Πρόκειται για τον άνθρωπο που έλεγε τους Ελληνες τεμπέληδες, ότι ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, στήριζε το σχέδιο του Σόιμπλε για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και χαρακτήριζε την κυβέρνηση Τσίπρα «κομμουνιστική». Κάτι πήρε. Αλλιώς δεν εξηγείται.