Κόκκοι ειρήνης και ομόνοιας(Γιώργος Σταματόπουλος)

Στις πολιτικές κοινότητες αποφασίζεται κάπου κάπου ο κατευνασμός των παθών και μια εκεχειρία στον καθημερινό εμφύλιο που τις χαρακτηρίζει.

Η καθημερινή ένταση που παρατηρείται στις κοινωνικές σχέσεις καθώς και στις επαφές μεταξύ πολιτικών και πολιτών δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται επ’ άπειρον διότι συντρίβεται η συνοχή και δεν υπάρχει κανένας φόβος που υποτίθεται απορρέει από την τήρηση των νόμων με σκοπό την ομόνοια και την ειρήνη.

Η απόφαση παίρνεται από όλους με μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ αρχόντων και αρχομένων και καλύτερος χρόνος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι οι γιορτές (εθνικές, θρησκευτικές, σατυρικές· πανηγύρια και λοιπά), οπότε αμβλύνονται οι ανισότητες (παραμερίζονται) και επικρατεί μία μορφή εξισωτικής (έστω και γαστριμαργικής «ιδεολογίας») δημοκρατίας.

Ο οβελίας είναι ένας - ας μην αναφερθούμε στον τρόπο που υψώνεται η τσίκνα στους ουρανούς της ηδονής και της απόλαυσης, ούτε στις παρέες και στις φιλικές συνάξεις που δημιουργούνται και εξαπλώνονται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, ούτε, ακόμη, στη νηστεία σαν ένα από τα οχυρά της υγείας.



Ετσι αποκτά νόημα η αφειδής χρήση ευχών τούτες τις μέρες και είναι βέβαιο ότι και η πιο αδιάφορη περιέχει κόκκους ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας· όλοι επιθυμούν να αναπαυθούν (να απαλλαγούν) από την καθημερινή βία που μας περιβάλλει όπως και από τις απειλές για άσκηση βίας από τους κυβερνώντες και το απρόσωπο, τρομερό και απεχθές προσωπείο του πολιτικού συστήματος στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι (φυλακισμένοι).

Στα σπίτια ανοίγουν οι πόρτες και τα παράθυρα, αυλές σκουπίζονται, η χλόη κουρεύεται, δέντρα ανθισμένα, άνθη και μυρωδιές χοϊκές που κόβουν την ανάσα· άνοιξη - πώς να ξεφύγεις από τη ζείδωρη και ανατατική έκρηξη φωτός και καρπών; Ουτοπική καθόσον παροδική τούτη η έκρηξη, αλλά πώς να μη συμμετάσχεις στον χορό των ηλεκτρονίων της, στη δίνη τους;

Θολώνουν τα όρια μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας παρότι η τελευταία δονείται από οιμωγές φυλακισμένων, ασθενών, άστεγων, προσφύγων, άπορων και λοιπών στρωμάτων που δεν περιποιούν τιμή στις ανεπτυγμένες μας «δημοκρατίες».

Για λίγο -για δες- γινόμαστε άνθρωποι, όσο κι αν διαφωνούν πολλοί με τούτον τον έστω στιγμιαίο εξανθρωπισμό, με τούτες τις εκδηλώσεις χαράς και ευθυμίας και ανέμελης λήθης τού μέσα και έξω φριχτού κόσμου.

Η μνησικακία δεν ξεριζώνεται, γι’ αυτό και μερικοί τη θεωρούν αυτονόητη (γιατί τάχα;), δεν βρίσκει όμως πρόσφορο έδαφος στη διάρκεια της (κατά)παυσης των παθών. Οι μνησίκακοι αναγκάζονται να καταπίνουν το δηλητήριό τους, να χωνέψουν την πίκρα της χολής τους και να κάνουν τον σταυρό τους - εκόντες άκοντες, άθρησκοι είτε θρησκεύοντες.

Κάτι είναι κι αυτό μέσα στην απώλεια των σημασιών και του νοήματος που ζούμε οι πλείστοι - για λίγο ειρηνικοί και μονιασμένοι· ενδιαφέρον θα είχε να μη διαρκούσε μόνο αυτές τις λίγες εορταστικές στιγμές.