Μια κουβέντα με τον «καπετάνιο» των Χaxakes, λίγο πριν από τις επερχόμενες συναυλίες της μπάντας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Γιάννη Νάστα.
Οι Xaxakes είναι από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις της εγχώριας rock σκηνής. Το μουσικό πλοίο του «καπετάνιου» Γιάννη Νάστα αναζητά από το 1996, κόντρα στη στιχουργική μιζέρια που επικρατεί στην εγχώρια σκηνή, αισιόδοξα «λιμάνια». Μπορεί οι περισσότεροι να έχουν ακούσει μόνο το retrofuture hit της μπάντας «Monte Carlo», όμως οι Xaxakes -σε περίπτωση που αναρωτιέστε, προφέρονται «Ξάξακες»- είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Ο ερωτισμός και η συνεχής αναζήτηση του ωραίου και της αιώνιας νεότητας βρίσκονται σε κάθε γωνιά των στίχων του -άλλοτε punk- frontman των Xaxakes. Την Παρασκευή και το Σάββατο που μας έρχονται, οι Xaxakes θα εμφανιστούν στο Fix Factory of Sound στη Θεσσαλονίκη και στο Passport στην Αθήνα αντίστοιχα. Με αφορμή αυτές τις εμφανίσεις, που φέρουν τον τίτλο «TV Darling», επικοινώνησα με τον Γιάννη Νάστα και έκανα μια όμορφη κουβέντα μαζί του για τη μελαγχολία, το rock ’n’ roll, το στιλ και άλλα πολλά. Τα υπόλοιπα θα τα πει on stage.
VICE: Θέλεις να μου μιλήσεις για τις δύο εμφανίσεις σας με τον τίτλο «T.V. Darling»;
Γιάννης Νάστας: Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο μας κομμάτι «T.V. Darling Copy», το οποίο αναφέρεται στις τηλεπερσόνες. Λέει: «Μια μαϊμού στην πόλη, εγώ θα είμαι η πρώτη, TV darling copy». Αυτό που με ενοχλεί είναι η υποβάθμιση της σκέψης και της αυτοδυναμίας του καθενός εξαιτίας της κάθε «τηλεπερσόνας darling». Μου άρεσε η παλιά, αμερικάνικη τηλεόραση, ήταν ένα πρωτόγνωρο μέσο στο οποίο οι άνθρωποι έβλεπαν, ας πούμε, ένα τρένο να κινείται και το θαύμαζαν. Εδώ και μια δεκαετία δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Βέβαια, δεν γλιτώνεις από αυτήν την κατάσταση, ακόμη και στο Διαδίκτυο θα πέσεις πάνω στις εικόνες που θέλουν να σου περάσουν.
Η μουσική των Xaxakes έχει πολλά ρετρό στοιχεία.
Όλα αυτά τα χρόνια, έχω πάρει πολλά από αυτόν τον θησαυρό. Μπορεί η μουσική που κάνω να είναι πιο σύγχρονη, όμως λατρεύω τα ρετρό στοιχεία που έχει.
Είτε πουλάς «ωραιάδα» είτε ασχήμια, ή αγριάδα, έχεις ένα στιλ. Για παράδειγμα, ο Bowie ήταν πολύ κομψός, ένας λόρδος. Ο Iggy Pop, από την άλλη, ήταν αγρίμι.
Tι αλλαγές έχει φέρει το Ίντερνετ στην καθημερινότητά σου;
Το χρησιμοποιώ αναγκαστικά, αλλά μου αρέσει η πληροφορία που μπορείς να βρεις σε αυτό. Μπορώ να δω, ας πούμε, τι γίνεται με αυτά τα αστέρια στον ουρανό, που είναι τόσο μακριά. Από την άλλη, όλη αυτή η υπερπληροφόρηση είναι κάπως περίεργη. Πληκτρολογείς «Ποιο είναι το πιο μακρινό αστέρι;» και σε πάει εκεί. Δεν είναι όπως το ραδιόφωνο παλιά, που έπρεπε να αναζητήσεις το εκάστοτε κομμάτι, να πάρεις τηλέφωνο, να ρωτήσεις κάποιον που μπορεί να γνώριζε, για να το βρεις. Οι άνθρωποι παλιότερα δεν είχαν τόσο εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία. Μου αρέσει και το απεχθάνομαι συγχρόνως.
Είσαι ένας στιλάτος άνθρωπος. Το θεωρείς σημαντικό αυτό για έναν καλλιτέχνη;
Ναι. Είτε πουλάς «ωραιάδα» είτε ασχήμια, ή αγριάδα, έχεις ένα στιλ. Για παράδειγμα, ο Bowie ήταν πολύ κομψός, ένας λόρδος. Ο Iggy Pop, από την άλλη, ήταν αγρίμι. Το στιλ διαμορφώνεται με έναν τρόπο που είναι σαν να μαθαίνεις μέσα από αυτόν τον εαυτό σου. Το δικό μου στιλ βγαίνει ανεπιτήδευτα. Μου αρέσει να ράβω ένα ρούχο πάνω μου. Να έχω τέσσερα κουμπιά στο μανίκι, ας πούμε. Θα βρω έναν ράφτη και θα το φτιάξω. Κάποια στιγμή, μπορεί να παχύνω πολύ. Αλλά και πάλι, όμως, αυτό θα είναι το στιλ μου. Δεν έχω θέμα με αυτό.
Γενικά, υπάρχει η πεποίθηση ότι το rock ’n’ roll είναι σκοτεινό. Αυτό είναι λάθος, το rock ’n’ roll ήταν μια μουσική που ανέτρεψε τα πάντα. Υπάρχει η χαρά μέσα του. Αυτό ήθελα να κάνω και εγώ.
Πάντως, σε παλιότερη συνέντευξή σου, έχεις δηλώσει πως είσαι ολιγαρκής και αποστασιοποιημένος από τα υλικά αγαθά.
Ναι, τα μόνα πράγματα που μπορούν πραγματικά να με συναρπάσουν είναι ένα παλιό αμάξι -από αυτά που δεν είχαν την τεχνολογία του σήμερα- και ένα ρούχο που θα πάω να ράψω. Απλά και όμορφα πράγματα. Δεν θα βάλω ποτέ στόχο να αποκτήσω μια Ferrari, ας πούμε.
Είσαι άνθρωπος της νοσταλγίας;
Είμαι πολύ νοσταλγικός τύπος. Δεν το κάνω, επειδή πρέπει να προβάλλω μια συγκεκριμένη εικόνα. Κοιτάω στο μέλλον, όμως το παρελθόν είναι τόσο σπουδαίο, που σου προκαλεί τρομερά συναισθήματα. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι στο παρελθόν οι άνθρωποι ήταν πιο ελεύθεροι και διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους μέσω επαναστάσεων. Σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ πιο συμπιεσμένα. Έχουν εγκλωβίσει τον άνθρωπο. Φυσικά, συνέβησαν πολλά συγκλονιστικά πράγματα στο παρελθόν, πόλεμοι, εγκλήματα. Ωστόσο, σήμερα που έχουμε όλη αυτή την πληροφορία από το παρελθόν, απλώς μας ανακοινώνουν που θα γίνει ο επόμενος πόλεμος και εμείς μένουμε αμέτοχοι. Μας έχουν αποδείξει, πλέον, πως κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Κάποτε γινόταν χαμός για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και σήμερα, που γίνονται κάθε πέντε μέρες επιθέσεις, λέμε «Εντάξει, το ξέρουμε, το διαβάσαμε, αυτά γίνονται».
[VICE Video] Social Waste: Πολιτική Διαδικασία ή Μουσικό Live;
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Αλήθεια, έχεις πάει ποτέ στο Μόντε Κάρλο;
Το πιστεύεις πως πήγα για πρώτη φορά μόλις πριν από δύο χρόνια; Δεν μου άρεσε καθόλου, πολύ γυαλισμένοι δρόμοι, όλα πολύ προσεγμένα, δεν ανήκω εγώ εκεί. Όταν έγραφα το κομμάτι, ονειρευόμουν τις στροφές του και αυτά τα παλιά αμάξια, για τα οποία σου έλεγα προηγουμένως, που έκαναν φασαρία και έπαιρναν τις στροφές κάνοντας τα όμορφα ρούχα των επιβαινόντων να ανεμίζουν. Οι στροφές του μου άρεσαν, το Μόντε Κάρλο όχι. Είναι ένα μέρος με πεντακάθαρους δρόμους, γεμάτο από πλούσιους ανθρώπους. Θα μπορούσα κάλλιστα να έχω γράψει ένα κομμάτι για τις στροφές της Σαντορίνης, όμως είναι πολύ πιο μικρές, του Μόντε Κάρλο είναι πιο άνετες. Το έγραψα σαν να έχω πάει και τελικά πέτυχε αυτό το «έργο».
Πέτυχε και το τραγούδι.
Ναι και τώρα μου αρέσει δυο φορές. Παλιά, μπορεί να σνόμπαρα τη χαρά, αλλά τώρα δεν τη σνομπάρω καθόλου.
Είσαι χαρούμενος;
Αισιόδοξος, σίγουρα. Χαρούμενος, προσπαθώ να είμαι. Έχω περάσει από διάφορες καταστάσεις, έχω ζήσει και τη μαυρίλα, από τους Joy Division μέχρι τους Bauhaus. Μια μέρα, αποφάσισα να βγάλω τα μαύρα.
Βρισκόμαστε σε μια χώρα που ο κόσμος γουστάρει τους καταραμένους ποιητές και τις μάτσο καταστάσεις, όμως.
Αυτό είναι το εύκολο έργο. Δεν το κατηγορώ, είχα πέσει και εγώ σε αυτήν τη λόμπα και ακόμη μου αρέσουν πολλά από αυτά. Μπορεί να ακούσεις από εμένα ένα τέτοιο κομμάτι, όμως δεν θα δεθώ μαζί του σε σημείο να με πιάσει κατάθλιψη. Τα έχω αποβάλει αυτά από τη ζωή μου, θα υπάρχει πάντα ένα happy end. Θέλω να καταλήγω σε ένα ωραίο «λιμάνι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε έχουν κατηγορήσει ποτέ για την αισιοδοξία σου;
Πολλές φορές. Καταρχάς, μου έχουν κολλήσει μια ταμπέλα την οποία απεχθάνομαι: Το «glam». Το γεγονός ότι θέλω να ράψω ένα ωραίο κουστούμι, δεν σημαίνει κάτι. Από πιτσιρικάς, γούσταρα μέχρι και το παπούτσι που φοράω να έχει κάτι. Πολλοί που ξέρουν μόνο το «Monte Carlo» μπορεί να πουν, «Έλα μωρέ, ένας τύπος που ντύνεται ωραία είναι, σιγά», όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σε μένα καθόλου η γκλαμουριά.
Πιστεύεις ότι το κοινό βρίσκει στους Xaxakes κάτι που του λείπει;
Ναι και επιμένω να λέω ότι η χαρά στην Ελλάδα είναι ενοχοποιημένη. Γενικά, υπάρχει η πεποίθηση ότι το rock ’n’ roll είναι σκοτεινό. Αυτό είναι λάθος, το rock ’n’ roll ήταν μια μουσική που ανέτρεψε τα πάντα. Υπάρχει η χαρά μέσα του. Αυτό ήθελα να κάνω και εγώ. Η αλήθεια είναι πως ήμουν πάντα καλός στη χαρά και στην αφέλεια. Αυτό που χαίρομαι πολύ πάντως, είναι ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που γουστάρουν πιο hardcore πράγματα, αλλά περνάνε υπέροχα στις συναυλίες μας.
Παραμένεις «Ασταμάτητα Νέος»;
Όπως λέει και το κομμάτι, «Νέοι, μείναμε νέοι κι ήπιαμε δρόμους πριν τελειώσουν, πριν έρθει η στροφή. Ναι, και πάντα μιλούσες για δύο φεγγάρια, που ’ταν το ένα πιο sexy, πιο cool. Του τραγουδούσες και του μιλούσες πως αν ξανάρθει, θα σε βρει όπως πριν». Είναι πολύ power ο στίχος και αναλύει ακριβώς αυτό που κάνω. Πολεμάω να μείνω νέος.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γράψεις το δικό σου soundtrack για οποιαδήποτε ταινία, ποια θα διάλεγες;
Το Once Upon a Time in America (σ.σ. Κάποτε στην Αμερική). Είναι μια τόσο σημαντική ταινία. Φυσικά, το soundtrack, το οποίο υπογράφει ο Ennio Morricone, είναι αξεπέραστο. Πιστεύω ότι έχω κάθε ακραία στιγμή που μπορεί να χρειαστεί ένα soundtrack. Από τις πιο γλυκανάλατες γωνίες, μέχρι τις πιο εχθρικές. Θα μπορούσα να κάνω το soundtrack μιας σύγχρονης, αλλά και μιας παλιάς γαλλικής ταινίας. Ίσως ενός φιλμ που θα έδειχνε από έναν χωματόδρομο, μέχρι το εσωτερικό ενός διαστημόπλοιου.
Τι θα δούμε στις δύο συναυλίες που έρχονται;
Τις περιμένω πώς και πώς. Θα έχουν την ενέργεια των παλιών μας live, θα παίξουμε λίγο πιο δυνατά, όπως ήταν οι Xaxakes στα πρώτα lives, που έρχονταν άνθρωποι οι οποίοι είχαν ακούσει μόνο το «Monte Carlo», τρόμαζαν και οι μισοί έφευγαν. Πλέον, ο κόσμος αγαπάει όλο μας το υλικό και ανυπομονώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου