Αν η Τέχνη είναι η δημιουργία της ελευθερίας και ο Κινηματογράφος, ο έρωτας της απόλυτης εκφραστικότητας, τότε εύκολα μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι μέσα από το βιζέρ της κάμερας έχουμε τη δυνατότητα να κρυφοκοιτάξουμε πίσω από το εβένινο παραβάν της αμάθειας, το Απόλυτο και να αγγίξουμε τη λεία επιφάνεια της ονειροφαντασίας που σχηματίζει την πραγματικότητα που αρμόζει στον καθένα μας.
Μία πραγματικότητα αδάμαστη, χωρίς να υπόκειται στις αρτηριοσκληρωτικές συμβάσεις μίας ξεχασμένης στο συντηρητικό χρόνο, κοινωνίας, ανεξάρτητης και προοδευτικής, ικανής να εξελίσσεται διαρκώς, στοχεύοντας σε ένα αισιόδοξο αύριο, επιθυμώντας διακαώς τη ζωή όπως αυτή βιώνεται υπό το πρίσμα της ελευθερίας, απαλλαγμένη από τα διάφορα ταμπού της σύγχρονης κοινωνικής καπιταλιστικής δυστοπίας, μέσα στην οποία βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι.
Η Ελευθερία είναι Πολιτική και αυτή με τη σειρά της είναι Φιλοσοφία, ένας τρόπος σκέψης, έμφυτος στον ανθρώπινο νου που μέσα στην παράνοια του είναι ικανός να πεθάνει στο όνομα της όταν δεν την έχει και να πνίγεται στα λιμνάζοντα ύδατα της απονενοημένης ματαιοδοξίας του όταν νομίζει πως την έχει κατακτήσει, ενώ στην πραγματικότητα μένει ικανοποιημένος με ένα τοσοδούλικο ψήγμα της.
Η Αισθητική της Αναρχίας, το να ζεις δηλαδή σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες της ελεύθερης βούλησης σου, χωρίς κανένα εξωτερικό πρόσκομμα, είναι μία θεματική που απασχόλησε τη μεγάλη οθόνη, από την πρώτη εκείνη στιγμή που καταπιάστηκε μαζί της το τρομερό παιδί του παγκόσμιου κινηματογράφου, Λουίς Μπουνιουέλ (1900-1983).
Ο Ισπανός μεγαλοφυής σκηνοθέτης, όχι μόνο ασχολήθηκε ενεργά και με ενάργεια με το κίνημα του υπερρεαλισμού, σε μία αγωνιώδη προσπάθεια του να αμφισβητήσει τα τετριμμένα της εξουσίας, μα επιχείρησε να μεταλλάξει ριζικά τον κόσμο σε ένα καλύτερο μέρος για να ζουν ισότιμα σε αυτόν οι άνθρωποι, χωρίς να είναι σκλάβοι και μαριονέτες κανενός.
Ο γεννημένος στην Καλάντα της Ισπανίας κατάφερε να εξελιχθεί σχεδόν από το μηδέν, σε έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Συνδέθηκε φιλικά με τον ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον εξίσου μεγάλο ζωγράφο, Σαλβαδόρ Νταλί.
Ο Μπουνιουέλ είχε την ικανότητα και τη τύχη να αποσπαστεί από το πειθήνιο «κοπάδι» και να αποτελέσει τον εκφραστή και κύριο εισηγητή μίας νέας τάσης, όχι μόνο στον χώρο της σκηνοθεσίας, μα πολύ περισσότερο όταν ερεύνησε διεξοδικά τα πεδία της πολιτικής και της φιλοσοφίας.
Ο κινηματογραφικός αναρχισμός διακρίνεται στο σύνολο της φιλμογραφίας του, μα ο ίδιος δεν καπνίζει την ιδεολογία καμίας μάρκας, ούτε καν της αγαπημένης του αναρχικής πεποίθησης. Αντιθέτως, φουμάρει με το πάθος του, τον ψοφοδεϊσμό των τρομοκρατημένων ανθρωπάκων και ψέλνει τραγούδια στο όνομα της πιο απόλυτης λευτεριάς.
Θα μπορούσε να είναι αδελφός του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, μα έτσι όπως κοχλάζει η Λατίνια καρδιά του δεν απέχει πολύ από το να τον φανταστούμε με ένα τουφέκι στο χέρι να παίρνει στο κυνήγι τους εχθρούς της ελευθερίας. Τα χρόνια που πέρασε στη Γαλλία και το Μεξικό, χώρες με πλούσια επαναστατική παράδοση, απλά ενισχύουν τη σημειολογία μας.
Το «Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου» (1977) αποτελεί το κύκνειο κινηματογραφικό του αριστούργημα. Βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Πιερ Λουίς (1870- 1925) «Η Γυναίκα και το Νευρόσπαστο» και πραγματεύεται το αγαπημένο θέμα της μεγάλης οθόνης, αυτό του μοιραίου θηλυκού και τις «οδύνες» που αυτό προκαλεί στους απανταχού μπουνταλάδες που τρέχουν πίσω από το φουστάνι του, ως άλλα άμυαλα κοκόρια.
Ο Μπουνιουέλ καταφέρνει να διεισδύσει βαθύτερα από την επιδερμική επιφάνεια, φτάνοντας μέχρι την καρδιά που αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης μας. Εκεί θα ανακαλύψει τα μύχια της ανθρώπινης ανασφάλειας και του παθιασμένου ερωτικού δράματος που μπορεί να οδηγήσει στην παραφροσύνη.
Από τον Abraham Gefuropoulos
http://www.nostimonimar.gr/to-skotino-antikimeno-tou-pothou/
Μία πραγματικότητα αδάμαστη, χωρίς να υπόκειται στις αρτηριοσκληρωτικές συμβάσεις μίας ξεχασμένης στο συντηρητικό χρόνο, κοινωνίας, ανεξάρτητης και προοδευτικής, ικανής να εξελίσσεται διαρκώς, στοχεύοντας σε ένα αισιόδοξο αύριο, επιθυμώντας διακαώς τη ζωή όπως αυτή βιώνεται υπό το πρίσμα της ελευθερίας, απαλλαγμένη από τα διάφορα ταμπού της σύγχρονης κοινωνικής καπιταλιστικής δυστοπίας, μέσα στην οποία βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι.
Η Ελευθερία είναι Πολιτική και αυτή με τη σειρά της είναι Φιλοσοφία, ένας τρόπος σκέψης, έμφυτος στον ανθρώπινο νου που μέσα στην παράνοια του είναι ικανός να πεθάνει στο όνομα της όταν δεν την έχει και να πνίγεται στα λιμνάζοντα ύδατα της απονενοημένης ματαιοδοξίας του όταν νομίζει πως την έχει κατακτήσει, ενώ στην πραγματικότητα μένει ικανοποιημένος με ένα τοσοδούλικο ψήγμα της.
Η Αισθητική της Αναρχίας, το να ζεις δηλαδή σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες της ελεύθερης βούλησης σου, χωρίς κανένα εξωτερικό πρόσκομμα, είναι μία θεματική που απασχόλησε τη μεγάλη οθόνη, από την πρώτη εκείνη στιγμή που καταπιάστηκε μαζί της το τρομερό παιδί του παγκόσμιου κινηματογράφου, Λουίς Μπουνιουέλ (1900-1983).
Ο Ισπανός μεγαλοφυής σκηνοθέτης, όχι μόνο ασχολήθηκε ενεργά και με ενάργεια με το κίνημα του υπερρεαλισμού, σε μία αγωνιώδη προσπάθεια του να αμφισβητήσει τα τετριμμένα της εξουσίας, μα επιχείρησε να μεταλλάξει ριζικά τον κόσμο σε ένα καλύτερο μέρος για να ζουν ισότιμα σε αυτόν οι άνθρωποι, χωρίς να είναι σκλάβοι και μαριονέτες κανενός.
Ο γεννημένος στην Καλάντα της Ισπανίας κατάφερε να εξελιχθεί σχεδόν από το μηδέν, σε έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Συνδέθηκε φιλικά με τον ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον εξίσου μεγάλο ζωγράφο, Σαλβαδόρ Νταλί.
Ο Μπουνιουέλ είχε την ικανότητα και τη τύχη να αποσπαστεί από το πειθήνιο «κοπάδι» και να αποτελέσει τον εκφραστή και κύριο εισηγητή μίας νέας τάσης, όχι μόνο στον χώρο της σκηνοθεσίας, μα πολύ περισσότερο όταν ερεύνησε διεξοδικά τα πεδία της πολιτικής και της φιλοσοφίας.
Ο κινηματογραφικός αναρχισμός διακρίνεται στο σύνολο της φιλμογραφίας του, μα ο ίδιος δεν καπνίζει την ιδεολογία καμίας μάρκας, ούτε καν της αγαπημένης του αναρχικής πεποίθησης. Αντιθέτως, φουμάρει με το πάθος του, τον ψοφοδεϊσμό των τρομοκρατημένων ανθρωπάκων και ψέλνει τραγούδια στο όνομα της πιο απόλυτης λευτεριάς.
Θα μπορούσε να είναι αδελφός του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, μα έτσι όπως κοχλάζει η Λατίνια καρδιά του δεν απέχει πολύ από το να τον φανταστούμε με ένα τουφέκι στο χέρι να παίρνει στο κυνήγι τους εχθρούς της ελευθερίας. Τα χρόνια που πέρασε στη Γαλλία και το Μεξικό, χώρες με πλούσια επαναστατική παράδοση, απλά ενισχύουν τη σημειολογία μας.
Το «Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου» (1977) αποτελεί το κύκνειο κινηματογραφικό του αριστούργημα. Βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Πιερ Λουίς (1870- 1925) «Η Γυναίκα και το Νευρόσπαστο» και πραγματεύεται το αγαπημένο θέμα της μεγάλης οθόνης, αυτό του μοιραίου θηλυκού και τις «οδύνες» που αυτό προκαλεί στους απανταχού μπουνταλάδες που τρέχουν πίσω από το φουστάνι του, ως άλλα άμυαλα κοκόρια.
Ο Μπουνιουέλ καταφέρνει να διεισδύσει βαθύτερα από την επιδερμική επιφάνεια, φτάνοντας μέχρι την καρδιά που αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης μας. Εκεί θα ανακαλύψει τα μύχια της ανθρώπινης ανασφάλειας και του παθιασμένου ερωτικού δράματος που μπορεί να οδηγήσει στην παραφροσύνη.
Από τον Abraham Gefuropoulos
http://www.nostimonimar.gr/to-skotino-antikimeno-tou-pothou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου