«Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα»,του Πασκάλ Μπρικνέρ

Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς από τη μονοτονία σε µια μακροχρόνια σχέση; Αυτό είναι στην ουσία το ερώτηµα που θέτουν οι ήρωες του κλασικού πλέον μυθιστορήματος του Πασκάλ Μπρικνέρ, πάνω στο πλοίο που θα τους οδηγήσει από τη Μασσαλία στην Κωνσταντινούπολη. O Φραντς αφηγείται στον συνταξιδιώτη του Ντιντιέ το χρονικό του ακραίου έρωτά του µε τη γοητευτική και μυστηριώδη Ρεβέκκα, αφήγηση που δε θα αφήσει ανέγγιχτη τη σχέση του Ντιντιέ µε τη δική του σύντροφο, την Μπεατρίς… «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» είναι μια διπλή ιστορία έρωτα και προδοσίας, κεκλεισμένων των θυρών. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα για τα όρια αλλά και για τα αδιέξοδα της ιδιωτικής ζωής, όταν εκείνη συντρίβεται από την ίδια την ελαφρότητά της.



Διαβάζουμε ένα απόσπασμα

«Οι καβγάδες μας πύκνωσαν, μέχρι που έγιναν η καθημερινή μας τροφή· οι ώρες που δεν ήμασταν μαλωμένοι μέσα στην εβδομάδα μετρούνταν στα δάχτυλα. Οι φωνές των τσακωμών μας αντηχούσαν αδιάκοπα στο διαμέρισμά μου. Οι μέρες περνούσαν με μαρτυρικές κρίσεις. Τα πάντα μπορούσαν να γίνουν για μας φόβος και οδύνη· πάνω απ’ όλα έτρεμα τα σαββατοκύριακα, που μας έφερναν αντιμέτωπους τον έναν με τον άλλο σαράντα οχτώ συνεχόμενες ώρες. Μετά από κάθε καβγά, κρατούσαμε μούτρα επί ώρες και έπειτα τα βρίσκαμε, υποτίθεται, αλλά η αποκατάσταση των σχέσεών μας ήταν επιφανειακή και εύθραυστη. Η συμφιλίωση: αυτή είναι η μεγαλύτερη ευτέλεια των συζυγικών καυγάδων! Μετά από ένα σωρό βρισίδια, κατραπακιές και κατάρες, το ζευγάρι ξαναβρίσκεται ωραία και καλά, σαν να μην έγινε τίποτα –αυτό είναι το χειρότερο, αυτό το άθλιο κενό μνήμης. Σύντομα άρχισαν να μ’ εκνευρίζουν και τα μονοιάσματα· με κούραζε το ίδιο σενάριο που δούλευε ρολόι, αυτός ο φτηνός μηχανισμός του άγριου καυγά, πιο αυστηρός και από βασιλικό πρωτόκολλο. Τα βίαια ξεσπάσματα θα ‘πρεπε να αποτελούν εκτόνωση μια υπερβολικής έντασης. Όμως η εκτόνωση αυτή είχε γίνει εθισμός, ο καβγάς καθημερινή ρουτίνα και η βία συναισθηματική έκφραση».